กระแสจักรวาลไทบ้าน กำลังได้รับความนิยมอย่างมากในหมวดหมู่ภาพยนตร์ไทย หลังจากที่ภาพยนตร์เรื่อง สัปเหร่อ สามารถทำรายได้ถึง 800 ล้านบาท ทำลายสถิติของวงการหนังไทย แถมยังได้ฉายในประเทศเพื่อนบ้านมากมายอีกด้วย ซึ่งแน่นอนว่า เซียนหรั่ง ก็เป็นหนังสไตล์ไทบ้านอีกหนึ่งเรื่องที่น่าสนใจ แถมยังได้ตัวละครจากจักรวาลไทบ้านมาร่วมสนุกในเรื่องราวครั้งนี้กันอีกด้วย นับว่าเป็นผลงานกำกับของ ภูวเนตร สีชมพู นายฝรั่งที่เว่าอีสานได้ชัดกว่าภาษาอังกฤษเสียอีก
สำหรับ เซียนหรั่ง เป็นเรื่องราวที่เล่าถึงกลุ่มวัยรุ่นสไตล์ไทบ้าน หนุ่มแถบอีสานที่ติดเหล้าขาวเป็นประจำทุกวัน ทำให้กินเหล้าเยอะจนตาบอด แต่เมื่อสิ่งสุดท้ายที่คนตาบอดคนนี้อยากมองเห็นคือ ทะเลที่แสนสดใส ความวุ่นวายจึงบังเกิดกับเราบรรดาเซียนหรั่ง เซียนโอ๋ เซียนอ๊อฟ และเซียนหยอง ที่จะต้องพาเพื่อนของเขาไปดูทะเลให้เห็นกับตาสักครั้ง ก่อนที่ดวงตาทั้งคู่ของเขาจะไม่ได้เห็นมันอีกต่อไป เรื่องราวการผจญภัยที่ทั้งสนุก ฮา และบ้าบิ่น สไตล์วัยรุ่นไทบ้าน จึงบังเกิดขึ้น และเขาจะได้ทำตามความฝันได้สำเร็จหรือไม่ ต้องมาร่วมเชียร์ไปด้วยกัน
นับว่านี่คือภาพยนตร์สไตล์อีสานที่สร้างจากทีมงานไทบ้านเดอะซีรี่ส์ ซึ่งทำออกมาได้น่าสนใจทีเดียว พอเรื่องจะดูไม่ได้มีอะไรที่หวือหวามากนัก เพราะตัวบทก็บอกอยู่แล้วว่าเป็นการท่องเที่ยวเพื่อพาเพื่อนของเขาไปพบเจอกับทะเลเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่อาการดวงตาที่บอดจะดับสนิท ซึ่งกลุ่มเพื่อนของเขาเองก็ต้องพยายามทำงานหาเงิน หาวิถีทางที่จะทำให้ฝั่งของเพื่อนคนนี้เป็นจริงให้ได้ แน่นอนว่าเมื่อเป็นเพราะแบบนี้ก็ค่อนข้างเชยไปหน่อย แต่พอมาได้กลิ่นอายของความเป็นอีสานไทบ้าน ผลลัพธ์โดยรวมเลยออกมามีกลิ่นอายของความแตกต่าง ที่ไม่เหมือนกับหนังแนวโร้ดทริปเรื่องอื่นเลยทีเดียว
การเล่าเรื่องก็ถือว่าทำได้สนุกและน่าติดตามมาก เราจะได้เห็นความเรื่อยเปื่อยของเด็กวัยรุ่นอีสาน หนุ่มไทบ้าน ที่ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไปวันๆ แบบไร้สาระ ซึ่งก็น่าจะตรงกับผู้ชมหลายๆ จนน่าจะเข้าถึงฟีลได้ไม่น้อย จากนั้นตัวละครต่างก็พานำเดินทางแบบหลงๆ จนได้ไปโผล่ที่เชียงใหม่ และสุดท้ายก็ได้มาอยู่ที่กรุงเทพฯ ก่อนที่จะมุ่งหน้าไปทะเล ในส่วนนี้ก็รู้สึกว่าค่อนข้างแปลกกับความคิดของตัวละครในเรื่อง แต่เมื่อบวกกับฟิลลิ่งและองค์ประกอบหลายๆ อย่าง ความตลก ความฮา เข้าด้วยกันแล้วก็รู้สึกว่าเป็นการเดินทางของกลุ่มเพื่อนที่มีมิตรภาพอบอุ่นใจไม่น้อย
ด้วยความที่มีตัวละครค่อนข้างเยอะ หนังจึงไม่ได้ทำให้เราได้เห็นมิติของตัวละครแต่ละตัวมากสักเท่าไหร่ เพราะไม่สามารถเจาะรายละเอียดลงไปในแต่ละตัวละครได้ทั้งหมด ด้วยความที่เวลาการเล่าเรื่องค่อนข้างมีจำกัด ใกล้ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกว่าตัวละครแต่ละตัวมีคาแรคเตอร์ที่ชัดเจน แต่ละตัวก็ดูมีชีวิตชีวาช่วยเสริมบทและสร้างสีสันในแต่ละฉากของเรื่องได้ดีทีเดียว และด้วยความที่ตลกสไตล์อีสาน เว่าภาษาถิ่นแบบนี้ ก็คงจะอินกับเรื่องราวได้ดีมากๆ แต่หากฟังไม่ถนัดก็มีซับไตเติ้ลให้อ่านด้วยเหมือนกัน
ประเด็นหลักของเรื่องที่น่าจะสื่อให้เราได้เห็นอย่างชัดเจน น่าจะเป็นเรื่องของมิตรภาพระหว่างกลุ่มเพื่อนฝูง ที่ไม่ว่าใครรับชมแล้วก็ต้องอินกับเรื่องราวเหล่านี้แน่นอน การที่เราได้เห็นกลุ่มเพื่อนได้ไปเที่ยวและใช้เวลาด้วยกัน ก็เหมือนกับให้ผู้ชมได้ย้อนเวลาไปในอดีตช่วงที่ได้มีความสุขกับเพื่อนฝูง และใช้ชีวิตแบบไม่ต้องคิดอะไรให้ปวดหัว แค่เพียงสนุกกันไปวันๆ เท่านี้ก็มีความสุขเพียงพอแล้ว
แถมความเรียลอีกอย่าง คือ การที่กลุ่มเพื่อนไทบ้านกลุ่มนี้ไม่เคยปลอบใจใดๆ และเราจะเห็นแต่กับคำด่าทอ แซวเพื่อนสารพัด ซึ่งมันก็สะท้อนแง่มุมของกลุ่มเพื่อนในความเป็นจริงให้เราเห็นว่า มิตรภาพที่แท้จริงไม่ต้องเยินยอหรือพูดจาคำหวานให้กันเสมอไป แต่สามารถด่าเล่นหัวกันได้ เพราะความรักและเข้าใจกันว่ายังไงแล้ว เพื่อนมันก็เข้าใจและไม่มีทางโกรธเราอย่างแน่นอน
โดยรวมแล้วก็ถือว่า เซียนหรั่ง เดอะมูฟวี่ น่าจะเป็นอีกหนึ่งภาพยนตร์ไทยเรื่องราวดีๆ มิตรภาพของกลุ่มเพื่อน ความสนุก ความฮา บ้าบิ่น ใช้ชีวิตไปวันๆ สไตล์วัยรุ่น ในแบบที่ไม่ต้องคิดเยอะให้ปวดหัว เป็นความบันเทิงที่รับชมได้เรื่อยๆ สนุกไปกับเรื่องราวที่ถ่ายทอดออกมา แถมยังประทับใจกับมิตรภาพของความเป็นเพื่อนกับเรื่องราวดีๆ ที่ทำให้ผู้ชมอย่างเราได้ย้อนวันวานกับภาพจำในการได้เล่นกับเพื่อน เที่ยวกับเพื่อน และใช้เวลาร่วมกันอีกครั้ง ตามแบบฉบับของหนังสไตล์โร้ดทริป ได้อย่างกลมกล่อมและลงตัว